Een huis vol emoties

Geschreven door Lia van den Berg

Culpa Helpt Timor Over Zijn Angst Heen

In mijn boek Een huis vol emoties staat Timor, het konijntje, symbool voor de emotie angst. Het houdt hem gevangen in de badkamer, terwijl hij eigenlijk zo graag contact met andere dieren in het huis zou hebben. Gelukkig helpt Culpa, de mol, hem letterlijk over de drempel heen.

Timor zegt niets, maar trilt over zijn hele lijfje.

'Hé, rustig maar. Ik wil je alleen maar helpen. Waar ben je klaar voor? Waarvoor heb je je zo opgepoetst?'

Timor zwijgt en trilt alleen maar harder.

'Oké, oké, rustig maar. Ik zal wel wat afstand houden, maar ik ga niet weg voordat je me vertelt wat er aan de hand is.'

De mol schuifelt wat naar achteren, maar is niet van plan om zonder slag of stoot de ruimte te verlaten. Hij weet hoe het is om het gevoel te hebben dat alles jouw schuld is en je te schamen voor wie je bent. Hij weet nog goed hoe Aversio, de rups, hem hielp te zien dat hij zich niet hoeft te schamen voor wie hij is. Culpa wil niets liever dan Timor dit ook in te laten zien. Daarvoor zal hij hem wel moeten vertrouwen. Het konijntje slaakt een diepe zucht. Hij heeft helemaal geen zin om zijn plannen met Culpa te delen. Misschien lacht hij hem wel uit, of vertelt hij het aan de andere dieren in het huis. In gedachten ziet hij ze allemaal al om hem lachen. Die domme Timor die denkt dat hij zomaar een beetje door het huis kan paraderen.

'Ik wacht, ' bromt de mol niet onvriendelijk. 

Timor zwijgt. 

'Ik weet hoe je je voelt. Je denkt dat niemand van je houdt, dat je ogen te rood zijn, dat je te wit, te dom en te klein bent, of weet ik veel wat je allemaal in je hoofd haalt.'

Timor zegt nog steeds niets, maar het trillen in zijn lijfje is gestopt. Voorzichtig kijkt hij tussen de haren van zijn pootjes door naar de mol. 'Wat wilde je gaan doen? Waarom heb je jezelf zo mooi opgepoetst? Ik wou dat ik zo'n prachtige witte vacht had. Ik kan poetsen wat ik wil, mijn vacht zal echt niet lichter worden, hooguit wat meer gaan glimmen.'

Timor kijkt Culpa verbaasd aan. Hoe kan iemand met zo'n prachtige, zwarte vacht nou niet blij zijn met hoe hij eruitziet? En dan die krachtige klauwen. Als hij die had zou hij ook nooit meer bang zijn.

'Ik wilde het huis gaan verkennen. Ik ben sinds het feest de badkamer niet meer uit geweest. Ik vond het zo fijn om kennis te maken met de andere dieren. Maar voordat ik me weer aan hen vertoon, wil ik wel zorgen dat ik er perfect uitzie.'

'Nou volgens mij ben je er wel klaar voor hoor, ik zie geen vlekje zitten. Bovendien het gaat toch om hoe je van binnen bent en niet om de buitenkant?' 'Jij weet helemaal niet hoe ik eruitzie, je bent hartstikke kippig.'

Timor schrikt van zijn eigen brutaliteit, hoe durft hij zo tegen Culpa te praten? 

Die barst echter in lachen uit. 

'Nou, in ieder geval heb je wel het lef om zo tegen mij te praten. Ik denk dat je ook wel in staat bent om nu eindelijk eens deze veilige kamer te verlaten en het huis te verkennen.'

Eerst moet ik mijn toilet weer in orde brengen, misschien morgen. Het is ook al laat en ik wil de anderen ook niet storen. Bovendien...'

'Kul!' bast de mol.

Timor kruipt weer in elkaar. 

'Sorry. Ik wilde je niet van streek maken, maar ik ken alle uitvluchten om niet uit je veilige plekje te komen. Ik heb er jaren gebruik van gemaakt. Angst om afgewezen te worden, om niet goed genoeg te zijn, heeft me lang in de kelder gevangen gehouden. Aversio heeft me laten zien dat het leven zoveel mooier is als je de moed hebt om je angsten te overwinnen. Het hoeft niet allemaal ineens, maar iedere keer een stapje. Je zult zien hoe bevrijdend het is.'

Timor wil niets liever dan de mol geloven. Hij heeft zolang in de badkamer vertoeft. Steeds hield hij zichzelf voor dat hij eerst alles perfect voor elkaar moest hebben. Daarna zou hij de stap naar buiten wagen. Maar er was altijd nog wel iets dat beter kon. 

'Kom.'

Culpa heeft de badkamerdeur opengeduwd en staat uitnodigend in de deuropening te wachten.

'Je hoeft niet direct het hele huis door te crossen. We beginnen met de gang en zo gaan we iedere dag een stapje verder.'

Timor volgt de mol voorzichtig snuffelend over de drempel de badkamer uit. Zijn hart klopt in zijn keel, maar het verlangen naar avontuur, naar vrijheid is op dit moment groter dan zijn angst.

Suprizo is al met rappe sprongen op weg naar de slaapkamer om Doloris de walvis te roepen, maar Culpa houdt hem tegen. 

'Rustig aan. Ik heb Timor beloofd dat we kleine stapjes zetten om zijn angst te overwinnen.'

Suprizo kijkt het konijntje verbaasd aan. Hij snapt niet goed waarom Timor het zo spannend vindt, maar accepteert de uitleg van de mol. 

'Het lijkt me heel leuk om je beter te leren kennen en ik weet zeker dat de andere dieren dat ook willen. Maar, als je dat zo spannend vindt, doen we gewoon rustig aan.'

'Dankjewel,' fluistert Timor. 

Snel glipt hij de badkamer weer in. Hij laat de deur op een kier staan zodat hij toch nog een beetje contact houdt met de andere dieren. Zijn hart klopt in zijn keel, maar hij is heel trots op zichzelf.

'Morgen ga ik weer een stapje verder,' zegt hij zachtjes tegen zichzelf.